اقتصاد مردم اصفهان

اقتصاد اصفهان، بر پایه های محکمی چون کشاورزی، دامداری، صنایع دستی، معدن و صنعت پایدار است. کشاورزی، در سال های گذشته، از پیشرفت چشمگیری برخوردار شده است و زاینده رود را می توان بارزترین اهرم تعیین کنندهی کیفیت و کمیت کشاورزی در استان دانست. اصفهان را می توان از بزرگترین تولید کننده های سیب زمینی، سیب درختی، پیاز، گندم، جو و برنج در کشور دانست. از کل مجموعه ی زیر کشت فرآورده های کشاورزی سالانه ی استان، غلات با 8/59 درصد، بیشترین میزان را داراست همچنین نزدیک به 10 درصد از زمین های قابل کشت را، باغ های میوه دربرگرفته است. پرورش دام و پرندگان و ماهی نیز، در استان رواج دارد. قسمت بیشتر تولید گوشت قرمز، مربوط به عشایری از ایلهای قشقایی و بختیاری است که در شهرستان های فریدن، فریدون شهر و سمیرم ییلاق و قشلاق می کنند و به سه گروه کوچنده، نیمه کوچنده و رمه گردان، تقسیم می شوند. صنایع دستی نیز، سهم ویژه ای از درآمد استان را بر دوش می کشد. وجود بیش از 160 گونه صنایع دستی در استان، که دارای اهمیت صادراتی فراوانی هستند، جایگاه استان را در کشور شامخ کرده است. بارزترین صنایع دستی استان را، فرش، کاشی، میناکاری، خاتم سازی، نگاره گری، سفال، سرامیک، قلم زنی، منبت کاری، معرق کاری، قلم کار و تذهیب تشکیل میدهد.

استان اصفهان، از قطب های صنعتی کشور به شمار می رود و صنایع بارز آن شامل صنایع ذوب آهن، صنایع فولادمبارکه، صنایع پلی اکریل، صنایع غذایی، دارویی و بهداشتی، صنایع نساجی و چرم سازی، صنایع شیمیایی، صنایع نفت و پتروشیمی، صنایع کانی غیرفلزی،صنایع چوب، صنایع فلزی، صنایع ریخته گری و تغییر شکل فلزات، صنایع برق و الکتریک، صنایع ماشین آلات و ساخت تجهیزات و دیگر واحدهای صنعتی می باشد. این واحدهای صنعتی، آلودگی هایی را نیز برای هوا و زاینده رود به دنبال دارند.

روشن است که، مصرف سوخت های فسیلی و تولید گاز منواکسید کربن، و به دلیل نیاز فراوان به آب (برای شست و شو، خنک کردن وسایل)، پساب های آنها به زاینده رود ریخته می شود، جای افسوس است که، اصفهان، یکی از پنج شهر آلوده ی کشور از دیدگاه هواست و زاینده رود، پس از گذر از اصفهان، تیره و تیره تر می شود، تا جایی که در نزدیکی اژیه، قورتان و ورزنه به رنگ قهوه ای رخ می نماید و با خود عوامل بیماری زا، مانند باکتری ها، ویروسها و تخم های انگل به همراه دارد که هر یک اثراتی شناخته شده بر سلامت و بهداشت همگانی دارد. هنگامی که زندگی شهر اصفهان، شهرها و دهکده های پیرامون این سامان، در گرو سلامت زاینده رود است، چگونه می توان پذیرفت که، اجازه دهیم.

کارخانه ها، پسابهای صنعتی خود را وارد زاینده رود سازند؟ رها کردن حجم سنگینی از پساب های خانگی به زاینده رود را چگونه

می توان توجیه کرد؟ این در حالی است که پسابهای کشاورزی نیز، که آغشته به ترکیبات شیمیایی حاصل از مصرف کودهای شیمیایی و آفت کش ها هستند، در زاینده رود و منابع آب و خاک فرو می ریزند. بنابراین، کی و چگونه به نجات زاینده رود و محیط زیست پیرامون خود بپردازیم؟ باشد تا روزی رسد که باز رودی را که به پاکی اشک چشم بود، باز ببینیم و اسمان آبی را به اصفهان بازگردانیم و سیاهی و تیرگی را، از پیرامون محیط زیستمان بزداییم.

سخن در این باره بسیار است، و بیش از این مجال گفتار نیست. از دیدگاه گردشگری، دو قطب اساسی در استان است؛ اصفهان و کاشان. یک دنیا؛ دنیایی که در آن پل های تاریخی، مساجد باشکوه، کاخ های بی همتا و خانه های سنتی ویژه ی کویر نهفته است. هنگامی که به شهرهای پرآوازه از هنر می اندیشیم؛ به ندرت پیش می آید که شهری چون اصفهان در دیدگاهمان هویدا نشود.